اگر چه اتاق فرمان اغتشاشات خیابانی اخیر از خارج از ایران اداره و مدیریت می‌شود، اما تقریباً همه جناح‌های سیاسی در داخل و خارج ایران معتقدند این اعتراضات منجر به تغییر سیاسی در ایران نخواهد شد. حتی سرسخت‌ترین دشمنان ایران که زمانی برای پایان نظام اسلامی در ایران تاریخ و زمان تعیین می‌کردند، امروز در علن و خفا اعتراف کرده و می‌دانند که این اغتشاشات و آشوب‌ها امکان و توانایی تغییر در نظام سیاسی ایران را نخواهند داشت؛ اما سؤال مهم پیش روی ما این است که اثر و هدف این اعتراضات و اغتشاشات چیست؟
به اعتقاد شخصی من، بیش از 90 درصد از اعتراضات یا به بیان بهتر نارضایتی‌های موجود ریشه‌های اقتصادی داردـ اگر چه بیان این حرف خیلی مطلق است؛ در حالی که در علوم انسانی نباید مطلق صحبت کردـ در واقع، ریشه‌های این مسئله نیز در پدیده‌ای با عنوان سقوط ارزش پول ملی خلاصه می‌شود. به عبارت ساده‌تر، اگر امروز مانند سال 1392 پراید 16 میلیون تومان و دلار 3 هزار تومان بود، حجم مهمی از این نارضایتی‌ها ایجاد نمی‌شد. با وجود تمام تلاشی که دشمنان ما علیه کشورمان انجام داده و هزینه‌هایی که در راستای ناامن کردن ایران می‌کنند، باید ریشه آن را در اقتصاد و سقوط ارزش پول ملی جست‌وجو کرد که کاملاً به حوزه نظام پولی‌ـ مالی ما که یک موضوع کاملاً داخلی است، مربوط می‌شود.
اگر چه همه و حتی سرسخت‌ترین دشمنان ما نیز می‌دانند این اعتراضات منجر به تغییر سیاسی در ایران نخواهد شد؛ اما طبیعتاً میوه‌ای خواهد داشت که این میوه در بروکسل و واشنگتن چیده خواهد شد. همه می‌دانیم آنچه امروز در کف خیابان‌های ما رقم می‌خورد، منجر به افزایش فشارهای اقتصادی و تشدید تحریم‌ها خواهد شد؛ چرا که هدف اصلی دشمن فروپاشی اقتصادی و چیدن میوه‌های این ناآرامی‌ها در بروکسل و واشنگتن در قالب تحریم‌های جدید و تحت فشار قرار دادن بیشتر اقتصاد ایران است. رسانه‌های فارسی‌زبان و ایرانیانی که با این نگاه همکاری می‌کنند، منافع‌شان در این راستا قرار دارد؛ یعنی حتی به فرض وجود یک باور در دشمنی این افراد با جمهوری اسلامی، آنها با بدتر شدن اوضاع اقتصادی در ایران‌ـ یعنی افزایش تحریم‌ها و فشار اقتصادی‌ـ کار خودشان را بهتر انجام داده و به هدف‌شان رسیده‌اند و دستمزدهای بالاتری دریافت خواهند کرد. در واقع، امروز منافع ایرانیانی که علیه کشور فعالیت می‌کنند، نقطه مقابل منافع عموم مردم ایران است؛ چرا که هر چه فشارهای اقتصادی بیشتر شده و این آشوب‌ها و اغتشاشات نتایج اقتصادی بیشتری داشته باشند، آنها نیز به هدف خود نزدیک‌تر می‌شوند؛ چرا که نتیجه نهایی تداوم این آشوب‌ها فشار اقتصادی بیشتر به مردم ایران است. برای نمونه، فرض کنید تجار ما با زحمت فراوان طی یک سال گذشته گروه‌های تجاری را از کشورهای مختلف برای خرید کالا و افزایش مبادلات تجاری به ایران دعوت کرده‌اند؛ اما تصاویری از ایران مخابره می‌شود که ایران را آشوب‌زده و درگیر اغتشاشات داخلی نشان می‌دهد؛ تصاویری که ایران را میدان جنگ و نامناسب برای سرمایه گذاری است.
